Jako że udało mi się już napisać solidny kęs kodu, postanowiłem wreszcie opublikować projekt na CodePlex i stworzyć lokalne repozytorium. Ale zanim o tym…
Struktura projektu
Nie wspomniałem jeszcze ani słowem o strukturze utworzonej w Visual Studio solucji. Teraz, kiedy jest już ona publcznie dostępna, wypadałoby objaśnić zastosowany podział na projekty. Prezentuje się on tak:
W projekcie InvoiceInvoker.Logic umieściłem bazę danych i repozytoria odpowiedzialne za dostęp do nich, a także logikę biznesową. Właściwie powinienem przeznaczyć na te warstwy dwa projekty – jeśli któraś z nich rozrośnie się ponad spodziewane rozmiary, zapewne tak uczynię. Natomiast projekt InvoiceInvoker.Logic.Tests zawiera testy jednostkowe, pisane pod NUnit. W niedalekiej przyszłości do już istniejącego duetu dołączy projekt odpowiedzialny za interakcję z użytkownikiem.
TortoiseHg
Zrelacjonuję teraz pokrótce pionierską wyprawę plików projektu do repozytorium (w systemie Mercurial) utworzonego automatycznie przez CodePlex. Zacząć należało od stworzenia repozytorium lokalnego. Pomógł mi w tym prosty tutorial. Nie obeszło się jednak bez problemów.
Początkowo w głównym katalogu projektu utworzyłem podkatalog Repository i to do niego sklonowałem repozytorium z CodePlex. Po chwili zorientowałem się, że jednak nie o to chodzi – aby Żółw zuważył swym leniwym okiem moje pliki, musiałem je kopiować do utworzonego katalogu. Sklonowałem więc repozytorium do głównego katalogu – IvoiceInvoker. Stworzył się w nim podkatalog invoiceinvoker i dopiero tam repozytorium. Miałem więc sytuację analogiczną do tej z podkatalogiem Repository. Po chwili konsternacji wpadłem na rozwiązanie: przeniosłem całą zawartość głównego katalogu w inne miejsce i sklonowałem repozytorium z CodePlex do pustego już InvoiceInvoker – tym razem się udało (wniosek: jeśli TortoiseHg klonuje repozytorium do niepustego katalogu, to tworzy w nim podkatalog – i tam repozytorium). Pozostało tylko przerzucić z powrotem pliki projektu do katalogu głównego i zabrać się za pierwszy commit.
(W tym miejscu wyrażam ubolewanie nad brakiem synonimów słów: katalog, repozytorium. Konsekwencją tego braku jest, co czytelnik z pewnością zauważył, nachalne występowanie wymienionych słów w każdym zdaniu powyższego akapitu…)
Mercurial
Popełniając pierwszy commit, byłem chyba zbyt przepełniony euforią wywołaną przez pomyślne utworzenie lokalnego repozytorium – na CodePlex’owe repo wysłałem wszystkie pliki projektu, włącznie ze skompilowanym kodem. Kiedy (już po raz drugi) zorientowałem się, że to nie o to chodzi, zacząłem szukać sposobu na usunięcie niepotrzebnych plików z commita. Większość tutoriali w sieci pokazuje tylko taką sekwencję: add -> commit -> push. Po jakimś czasie poszukiwań i badań metodą prób i błędów, doszedłem do, jakże banalnego, rozwiązania. Wystarczyło zauważyć przycisk Forget – i użyć go po zaznaczeniu niepotrzebnych plików.
Oprócz katalogów zawierających projekty, wrzuciłem także katalog libraries – znajdować się w nim będą wykorzystywane w projekcie biblioteki zewnętrzne (na razie tylko nunit.framework). Z kolei plik InvoiceInvoker.config zawiera ścieżkę do bazy danych znajdującej się w katalogu InvoiceInvoker.Logic. Ze ścieżki tej korzysta NUnit przeprowadzając testy jednostkowe, dlatego chętni do testowania – ponieważ ścieżka jest bezwzględna – powinni ją odpowiednio edytować.
Takim to sposobem utworzyłem i okiełznałem swoje pierwsze repozytorium. Zajęło mi to kilka godzin, co jest niewątpliwie żółwim tempem, jednak teraz moja rtęć będzie się rozszerzać coraz sprawniej i szybciej.
